Annemin Gelincikleri

Uzun suredir resim yapmak icin firsat bulamiyorum. Herseyin bir zamani vardir seklinde kendimi teselli etmekten baska bir bahanem de yok. Annemin yaptigi resimlere bakiyorum , hemen hemen her sabah. Annemin gelincikleri ile her sabah uyandigimda sanki bahari selamlar gibi de cocukca bir heyecan yasiyorum. Belki de kis aylarinin verdigi, bahara karsi bir ozlem benimkisi. Evimin kosesinde o kadar hos duruyorlar ki, isigi da yanina koydugumdan midir nedir evin icinde bir bahar canliligi var.
Bir resim yapmak degil, o resimi yasatmak ve hissetmek onemli olan sanirsam. Annemle bu yuzden daha da gurur duyuyorum. Yaptigi eserlerin sadece bir resim olmadigi hissini belki de parmaklariyla yasattigindan, resimleri yaparken sevdiklerini dusunurken yuregini kattigini hissettirebildiginden...

Iste annemin gelincikleri...

Gelincikler getirdim memleketten..
Annemin elleriyle islenmis, kipkirmizi yureklerinde sicak mi sicak bana bakan..
Her sabah beni selamliyorlar sanki, odamin kosesinde, emek kokan canliligi ile...
ve ben gelinciklere dokunarak ilerlerken
gunese karsi yuruyen o kucuk kizi hatirlatiyorum her sabah..
Dunu olmus, yasanmis, bugunu olan, yasiyor olan , yarini belli olmayan
gelincikler gibi...

Annecigimin gelinciklerine armagan icin yazilmis ufak bir not...
Banu